اشعریان و تأسیس نخستین دولت شهر شیعه

اشعریان قبیله ای یمنی بودند که پیش از فتح مکّه اسلام آوردند در غزوه حنین و فتوحات عصر خلفا شرکت فعّال داشتند. با قتل عثمان، آنان نیز همچون سایر مسلمانان، در چرخه نزاع های علوی ـ عثمانی گرفتار و به دو شاخه شیعه و سنّی تقسیم شدند. شیعیان فرزندان مالک بن عامر اشعری، از یاران امیرالمؤمنین†، بودند که نخست کوفه مرکز ثقل آنان به شمار می رفت. اما با حاکمیت یافتن حجّاج، این گروه در سال های پایانی قرن اول هجری، به قم هجرت کردند. ایشان در قم با وحدت کلمه و به مدد کثرت نفرات و اموال، توانستنند در پی اقدامات گسترده عمرانی و اقتصادی و با سیاستی مداراگرایانه، دولت شهری در قم تشکیل دهند که در آن حاکمان عبّاسی تنها به منزله سفیرانی بودند که نقش واسطه ای میان حاکمان دولت شهر قم با نظام فرادست خلافت ایفا می نمودند و حاکمیت سیاسی شهر در قالب رهبری اریستوکراسانه اشراف و نخبگان اشعری بود. این دولت، که قریب سه سده حاکمیت داشت، سرانجام با برآمدن و قدرت یافت آل بویه، حیاتش خاتمه یافت، اما میراث عظیم و منحصر به فردی برای مکتب امامیه باقی گذارد.